ادامه دغدغه ها  :

5. یک حرف قشنگی رو آقای حجت الاسلام طائب شب عاشورا تو برنامه تلویزیون گفت که خیلی حال کردم. ایشون موقع دعا کردن گفتن که خدایا رهبر ما رو آخرین رهبر قبل از ظهور امام زمان عج قرار بده.. منم از ته دلم گفتم الهی آمین..همین که داشتم می گفتم الهی آمین بغضم گرفت.. یعنی میشه خدا؟

اینکه این مسئله رو به عنوان دغدغه دارم مطرح می کنم نکته اش اینجاست که آیت الله مشکینی در مورد امام خمینی ره هم همین دعا رو میکردند و همین امید رو داشتند. شاید با خودشون فکر می کردند که انقلاب رو بعد از امام کی می تونه اداره کنه و بچرخونه. الان همه مون دیدیم که اگر خدا و امام زمان عج بخواهند می تونند واسطه اش رو به ما نشون بدهند.

مهم اینه که ما چقدر پایبندیم. حالا ما هم آرزومون اینه که این انقلاب و این رهبری متصل بشه به انقلاب و رهبری آقا امام زمان عج. انشاالله. اما اگر اگر اگر یک درصد هم احتمال خلاف این قضیه رو بدیم باید اونقدر اعتقادمون به جایگاه ولایت فقیه محکم باشه که هر کس دراین جایگاه قرار گرفت همین نگاهی که الان داریم رو داشته باشیم.

شاید بگید این چه حرفیه اصلا چرا این مسئله رومطرح می کنید. جوابش اینه که

برای همین گاهی برای پیاده کردن فکرهام نیاز به زمان بیشتری دارم. علت دیگرش اینه که الحمد لله هستن وبلاگهای زیادی که بخشی از حرفهای دلم رو می زنن پس باید دنبال حرفهای نگفته هم باشم.

بگذریم

الان فقط اومدم دغدغه هام رو بگم ببینم فقط من اینجوری ام یا شمام همینجوری فکر می کنین؟ و اگر اشتباه فکر می کنم یا دغدغه درستی ندارم کمک کنید.

اما دغدغه:

1. حضرت امام خامنه ای (حفظه الله) چندین سال بحث فتنه سال 88 رو زنده نگه داشتند تا رسیدیم به زمان حاضر خوب علتش چی بود؟ خیلی ها می گفتن چرا آقا داره جریان رو اینقدر مطرح می کنه و همه جا روشنگری می کنه مگه تمام نشد؟!

خود ایشون فرموده بودند فتنه بزرگتری در راه است! الان معلوم شد که کار ایشون چه دلیلی داره. با اینهمه روشنگری که حضرت امام خامنه ای کردند باز الان داریم می بینیم با تمام وقاحت همون کسایی که داشتند نظام و مملکت رو به لجن می کشیدند مدعی اداره کشور شدند دوباره!!

و با کمال پر روئی دارن نقشه می ریزن که از طرف خودشون نماینده برای ریاست جمهوری داشته باشن. حالا شما فکر کنید اگه اینهمه روشنگری و بصیرت دهی حضرت آقا نبود.. الان اینها چه ها که نمی کردند! من موندم اگه قرار نبود کسی ابعاد گستاخی و دهن کجی اینها به نظام و انقلاب رو بگه، الان باید منتظر چه رفتاری از اینها می بودیم؟!!!!

این می طلبه که خیلی حواسمون بیشتر از پیش جمع باشه و تمام راهبردهایی که امام خامنه ای (حفظه الله) در مورد فتنه گفتند رو مرور کنیم..

2. یه کم هم از خودم و خودی ها گله دارم. خودی ها هم شامل همه کسانی میشه که یه جوری به انقلاب و نظام وابسته هستند و منتسب. تو رفتارهامون کم کم داره رنگ و بوی اخلاق و اخلاص کم میشه... باید خیلی پای منبر اهل بیت ع بشینیم تا بشیم مثل یاران حسین..

جسارت نباشه خدمت شمایی که داری می خونی .. باور کن اگه با اخلاق پیامبر ص رفتار کنیم و اخلاص داشته باشیم خیلی چیزا عوض می شه.. چه مسئول باشیم چه نباشیم چه اسم و رسم داشته باشیم چه گمنام باشیم.. مهمه اخلاص و اخلاقه! که بصیرت هم کنارش باشه

3. خیلی زورم میاد از این جریان انحرافی (اینجوری میگن دیگه ها) .. نمی خواستم بگم اما دغدغه است دیگه. چرا آخه بعضی ها دارن اینقد گول می خورن! شاید بگی خیلی جوش نخور کاری از پیش نمی بره. اما باید به اطلاع برسونم تا همین الانشم خیلی کارها کردن که ما خبر نداریم.

هی بحث ملی گرایی مطرح شد.. هی تقابل دین و ایرانی بودن مطرح شد.. هی تقابل نژادی مطرح شد.. الانم که دیگه کار به جایی رسیده که یا دین باید ایرانی باشه یا دین نمی خواهیم! یا پیامبر باید ایرانی باشه یا... یکی نیست بگه آخه ...

اینا به کنار سخت تر و دردناک تر اینه که حضرت آقا آبروی یه نفر رو مدام بخره.. تا بتونه کارش رو تموم کنه..مثلا فکر کنید شش ما تا هشت ماه از کارش مونده...هی اون شخص نفهمه مطلب رو ..

ای خداااااااا

4. حتما که نباید یه فتنه دیگه ایجاد بشه بعد فکر کنیم که چی باید بگیم و چه ها باید بکنیم. خوب از همین الان ببنیم که دارن چه می کنند.. مگه حضرت امام خامنه ای از ما نمی خوان که بیدار باشیم بصیرت داشته باشیم و در برابر اتفاقات سیاسی بدون تحلیل نباشیم..خوب بسم الله این همه جریان الان داره کار خودش رو می کنه . ما چقدر تحلیل داریم و کار می کنیم. مگه آقا نفرمود سیاست یعنی این که مثل یک شطرنج باز ماهر حرکت های رقیبت رو حدس بزنی و براش برنامه داشته باشی.

خوب ما هم باید به اندازه خودمون بشناسیم و حدس بزنیم . و مثلا به عنوان یه وبلاگ نویس اگر قراره چیزی رو افکار عمومی درزمان فتنه های بعدی بدونه از همین الان شروع کنیم.. چه از مسائل اعتقادی گرفته ..سیاسی...دینی و مسائل خانواده.. بهترین راه و محور هم سخنان رهبری فرزانه انقلاب امام خامنه ای هست.

یعنی وقتی ایشون بصورت دیده بان راه رو برای ما روشن می کنه ما هم لوازم حرکت رو برداریم  با عقل با آیات با روایات با مفاهیم مکتبی و الهی خودمون رو محکم کنیم تا بتونیم دست دیگران رو هم بگیریم..

درس اخلاق نمی دم ها. قرار بود دغدغه هام رو بگم. فعلا همین ها باشه بقیه اش رو در پست های بعدی می گم.

یا علی

گفتم:
اتفاقا تمام حرف و درد ما هم همینه، خیلی ها چشم دیدن همین مقدارش رو هم ندارن!
طبق سنت اهل بیت از اول محرم سوگوار شدن و برپایی مجالس عزاداری امام حسین باید برپابشه و جالب اینه که خود اهل بیت علیهم السلام تا آخر محرم وصفر برنامه های مختلف عزاداری و مجالس متعدد داشتند.. (احوال امام سجاد و امام باقر و حضرت زینب علیهم السلام رو بعد از جریان عاشورا بخونید)
اما ما گاهی فکر می کنیم دیگه تموم شد و رفت..

نه مگه یادمون رفته کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا..
ما باید با شور محرم شعور دینی و استقامت و پایبندی و بصیرتمون رو تقویت کنیم.

بعد ازم پرسید:
- همین کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا رو کمی توضیح میدین؟
فقط یه مثال زدم و گفتم:
حضرت زهرا سلام الله علیها فرمود:
هروقت خواستید بر مصیبتی گریه کنید بر حسین من گریه کنید...
این یعنی همه جای زندگی و هر وقت و مکانی کربلاست..
یعنی هر وقت صدای هل من ناصر امام زمان ( که اونوقت امام حسین علیه السلام بود و الان حضرت بقیه الله الاعظم) رو شنیدی بدون تردید لبیک بگی..

گفتم : الان می شنوی؟
گفت: چی رو؟
گفتم: صدای هل من ناصر امام زمان عج رو ؟
سکوت کرد و همین طور با چشمانی پر از سوال نگاه می کرد

گفتم:
می دونی چند ساله آقا امام زمان عج منتظره که یارانش تکمیل بشن تا ظهور کنه؟
ما اگه جزء سیاهی لشکرآقا هم باشیم ..برنده ایم..
آره عزیزم آقا یار می خواد
ما چقدر با عملمون لبیک گفتیم خداییش چقد؟

وقتی که از آسمون، خون، برای چشمای تو
دونه دونه مثل بارون
می چکید
چشم تو چه باصفا بود
رنگ چشمای تو رنگ گل لاله..
اشک چشمای تو همرنگ غم و اشک خدا بود

اشک آسمون قشنگه
دل دریایی سقای حسین، نازک و تنگه..

مهدوی.91

 چند روز دگر مانده که با ناله بگوییم
" ای اهل حرم میر و علمدار نیامد .."

«إن لقتل الحسین حرارة فی قلوب المؤمنین لاتبرد ابداً»

برای شهادت امام حسین(علیه السلام)در دلهای مؤمنان حرارتی است که هرگز سرد و خاموش نمی شود.

فیلم توبه علی گندابی رو برای شما عزیزان می گذارم

حتما داستانش رو شنیدین.

دانلود با لینک مستقیم

بعدنوشت: گذاشتن این فیلم معناش این نیست که گذشته ی علی گندابی رو تایید کرده باشم یا مسیری که به توبه رسیده رو!

بعدنوشت2: مقصود اینکه راه برای کسانی که می خواهند توبه کنند باز است نه اینکه اول باید بری بد باشی بعد توبه کنی.

بعدنوشت 3: الان وقت خوبیه که این بیت شعر رو نقد کنم که خیلی اشتباهه و در امور مذهبی و عاطفی اصلا درست نیست:  

من رشته ی محبت تو را پاره میکنم................شاید گره بخورد به تو نزدیکتر شوم!!!!   این دیگه از اون حرفاست..

بعضی ها می خوان فکر کنن  اما نمی تونن

بعضی ها می خوان فکر کنن، فکر هم می کنن اما ..

بعضی ها فکر می کنن که دارن فکر می کنن!

 

بعضی ها می خوان کار کنن اما نمی تونن

بعضی ها می خوان کار کنن کار هم می کنن اما ..

بعضی ها فکر می کنن دارن کار می کنن!

بعضی ها کار می کنن تا فکر نکنن

بعضی ها کار می کنن تا بتونن فکر کنن

 

بعضی ها وقتی فکر کنن می تونن کار کنن

بعضی ها وقتی می تونن کار کنن که فکر نکنن!

بعضی ها وقتی فکر می کنن کار هم می کنن

 

بعضی ها فکر می کنن باید کاره ای باشن تا بتونن کاری بکنن

بعضی ها فکر می کنن کاره ای ان، هی سعی می کنن کاری کنن!

بعضی ها فکر می کنن چون کاره ای ان، هر کاری می تونن بکنن

بعضی ها هر کاری می کنن اما فکر نمی کنن که هیچ کاره ان

بعضی ها چون فکر می کنن کاره ای نیستن هر کاری می کنن!

 

بعضی ها فکر می کنن کار هم می کنن اما هیچ کاره ان

بعضی ها کاره ای هستن هم فکر می کنن هم کار می کنن

بعضی ها اصلا به این فکر نمی کنن که کاره ای باشن یا نباشن به این فکر می کنن که چجوری یه کاری بکنن

بعضی ها هم این وسط یه کارایی می کنن!

ما کجای این داستانیم؟ ( و این داستان ادامه دارد...

مثل عباراتی که سوال کننده از امام می خواسته احترام بگذاره و عرض ارادت کنه. فکر می کنیم خوب طرف می خواسته ارادتش رو نشون بده یه چیزی گفته! خیلی غرقش نمی شیم.

مخصوصا وقتایی که اصحاب و یاران می خواستن از اهل بیت تعریف کنن و جملاتی رو به کار می بردن.

مثلا " جعلت فداک" که یعنی " فداتون بشم" خوب اینکه اصحاب و یاران هر بار که می خواستند سوالی بپرسن یا عرض ارادتی کنن از این جمله استفاده می کردند نشان از این داره که هر لحظه آماده بودند در رکاب امامشون جانشون رو فدا کنند.

اینجاست که وقتی این جملات رو می بینی و درباره اش فکر می کنی با خودت میگی کاش منم یه بار پیش روی امام علیه السلام بودم و میگفتم فداتون بشم...

اما اون جمله ای که خیلی برای من اهمیتش بیشتره اینه که گاهی کسانی از اهل بیت علیهم السلام سوال می پرسیدند که از قبل هیچ ارادتی نداشتند! بلکه می اومدن تا اهل بیت رو امتحان کنند ببینند آنچه که درباره ی ایشان شنیدند درسته یا نه!

یا اینکه گاهی نه برای فهمیدن بلکه برای آزار و اذیت و تحقیر ائمه، برخورد بدی رو با ایشان انجام می دادند..

خوب در مقابل این سوالات و برخوردها، پاسخی که از ائمه می شنیدند و رفتاری که می دیدند طوری بود که هر بیننده ای رو متقاعد می کرد که بی اختیار بگه:

الله یعلم حیث یجعل رسالته!    واقعا خدا خوب می داند که رسالتش رو به چه کسی بسپاره!

به نظر من نکته اش اینجاست وقتی که عقلها اعتراف می کنند و زبان ها کم می آورند و دیده ها متحیر می شوند از این همه عظمت! چطور می تونن این همه رو بیان کنند. این یعنی آنقدر در برابر وصف مقام ایشان کم می آورند که مجبور می شوند از قول خود خداوند استفاده کنند و بگن خدا خودش می داند که به چه کسی عزت بدهد و ...

همه اینا رو گفتم که اینو بگم هر بار که تصاویر استقبال مردم از امام خامنه ای (حفظه الله ) رو می بینم اونقدر کم می آورم از وصف احساسم که فقط می توانم بگویم:

الله یعلم حیث یجعل رسالته ...

پی نوشت: ساده گفتم تا راحت بفهمیم، اون عزیزانی که باروایات آشنا هستند خیلی این عبارات رو دیدند.

پی نوشت 2: برداشت بنده کاملا شخصی هست و منظور تفسیر روایات و ... نیست و قصد بحث روایی نداشتم.

پی نوشت 3: میگی نه خودت ببین. یه فیلم ببینید

از قبل برای خودم قلم و کاغذ آماده کرده بودم که به موضوعات نسبت به نوع رژه ای که میرن امتیاز بدم تا یکی از اونها به عنوان موضوع دسته اول و بقیه در اولویت های بعدی انتخاب بشن. احساس می کردم الان همه چیز در اختیار منه و با این جایگاه و هوشیاری که دارم چیزی از دید چشمان تیزبین (عقابی) من جا نمی مونه. (ذهنه دیگه خیلی گیر نده)

تا میام اهمیت یکی از اونها رو بنویسم و درباره اش قلم سرایی کنم باز دسته بعدی از راه می رسن و یه جوری رژه میرن که آدم بد جوری محوشون میشه. همینجوری که از جلوی جایگاه رد میشن با نگاهشون به من تکلیف می کنن که باید از ما بگی! بعد اونقدر هم محکم پاهاشون رو زمین می کوبن که خلاصه ارادتشون رو نشون داده باشن که دیگه رد خور نداشته باشه که حتما همون موضوع رو بهش بپردازم.

باز دسته بعدی از راه میرسن. این گردان با موضوعی که داره دیگه منو می کشه (به ضم کاف). با خودم میگم چقد خوب شد صبر کردم عجله نکردم وقت بگذارم برای اون موضوعات قبلی! تا وقتی این موضوع عزیز با این رژه زیبا هست چرا موضوعات دیگر رو بررسی کنم. همین طوری که دارم بهش فکر می کنم می بینم به به ! شروع شد این موضوع خاص با رژه زیبا و هماهنگ خودش در جلوی جایگاه خودش رو به شکل این جمله آرایش کرده که : " از من بگو".

چشامو باز می کنم با دقت نگاه می کنم. هنوز محو این آرایش نظامی موضوعی هستم که حرکات نمایشی این موضوع شروع میشه. دیگه تصمیم خودم رو میگیرم و می خوام از جایگاه برم پایین و به تکلیفم! عمل کنم.

نمی دونم این شیپور ها چیه که توی رژه ازش استفاده میشه! یه هو متوجه سروصدای دسته بعدی میشم که دارن وارد جایگاه میشن. با خودم میگم ولش کن فعلا همین قدر که فهمیدیم باید چیکار کنیم بزار بریم به کارمون برسیم. اما هیاهوی این موضوع جدید و شیوه نوین ورودش به جایگاه نظرم رو جلب می کنه.

آخه نیروهای مردمی هم خودشون رو به این موضوع نزدیک کرده بودن انگار موضوعش باب میل مردم بود و دسته، دسته مردمی بود. گفتم هر چی نباشه باید پای حرف مردم نشست دیگه. این گروه موضوعی هم که دارن رژه میرن مال اونهاست باید گوش داد و با دقت و تامل اندیشید.

خستگی و دردی که در این موضوع بود از چهره همه رژه دهنده ها نمایان بود. اینجا بود که با خودم گفتم آره همینه! تا حالا اینقد به اسم این جماعت یه عده نون خوردن! حداقل بزار ما یه کاری بکنیم (انگار دیگه راه چاره همه مشکلات این دسته دست ما بود!) از بین صدای شیپور صدای شعارهایی که با تمام وجودشون می دادن رو می شنیدم. اهمیت این دسته رو دیگه واقعا داشتم حس می کردم. یک سری نوشته هایی هم دستشون بود که ظاهرا حکایت از این داشت که قبلا هم یه عده می خواستن درباره این دسته قلم سرایی کنن ولی ... .

یه نگاهی انداختم به موضوعاتی که از جلوی جایگاه رد شده بودن و یه نگاهی هم انداختم به موضوعاتی که توی نوبت بودن تا از جلوی جایگاه ذهنم عبور کنن و رژه خودشون رو به نمایش بگذارن.

از بس ایستاده بودم کمرم دیگه داشت میشکست. مگه من چقد توان داشتم که به این همه موضوع رسیدگی کنم. به اطرافم نگاه کردم. دیدم بابا بقیه که از منم بدترن. سعی کردم در مقابل این همه موضوع آبرو داری کنم و نشون بدم که همچنان محکم ایستادم.

صدای جارچی! (فرمانده میدان ) و میدون دار رژه هم همچنان بلند بود.. یک لحظه هم از این رژه موضوعات غافل نبودم.. ولی هنوز نتونسته بودم از بین این دسته موضوعات یکی رو انتخاب کنم..